Ken je dat moment waarop je je hond roept, vol goede moed en met een brokje in de hand, en hij… je gewoon aankijkt en vervolgens de andere kant op loopt? Of nóg erger: doet alsof je lucht bent? Je staat daar dan, met je voertje, je vrolijke stem, en een hond die duidelijk andere plannen heeft.

Je staat in het bos. Je roept je hond. Een keer. Nog een keer. Je stem wordt iets dringender. Andere mensen kijken al op. En jouw hond? Die snuffelt rustig verder. Misschien werpt hij even een blik over z’n schouder, maar verder? Niks. Alsof je niet bestaat.

Wandelen met je hond zou ontspannen moeten zijn. Maar als jouw hond je arm bijna uit de kom trekt, voelt het meer als een workout dan een gezellig uitje. Vooral met sterke, zelfstandige honden zoals husky’s of akita’s is dit een veelgehoorde klacht.

Veel hondentraining is gebaseerd op belonen met voer. Maar wat als jouw hond daar helemaal geen interesse in heeft? Of alleen als je met leverworst aankomt, en zelfs dan maar één keer?

"Hij is gewoon eigenwijs." Dat hoor ik vaak. En meestal klopt dat... deels. Maar wat vaak vergeten wordt: veel van deze zogenaamde 'eigenwijze' honden zijn juist ontzettend slim. Ze nemen beslissingen, denken vooruit, en kiezen bewust voor gedrag dat hen iets oplevert.

Concept trainen is een moderne, op wetenschap gebaseerde methode die zich richt op het stimuleren van het leervermogen van honden. Het uitgangspunt is dat honden zelf moeten leren nadenken en probleemoplossend vermogen ontwikkelen. In deze aanpak leren honden niet alleen commando's, maar ook hoe ze situaties kunnen inschatten. In tegenstelling tot traditionele trainingsmethoden, waarbij de focus vaak ligt op het geven van directe commando's en het belonen van gehoorzaam gedrag, moedigt concept trainen honden aan om op hun eigen tempo en manier te leren. Dit bevordert hun zelfvertrouwen en helpt hen om gemotiveerd te zijn tijdens de training.

In mijn jarenlange ervaring als hondentrainer kom ik een heleboel verschillende hondeneigenaren tegen. Hoewel elke eigenaar uniek is, zie ik vaak een patroon dat hen in drie duidelijke categorieën plaatst. Sommige eigenaren beschouwen hun hond meer als een huisdier dat simpelweg verzorgd moet worden, terwijl anderen hun hond als een volwaardig lid van de familie beschouwen en intensief met hem of haar bezig zijn. En dan zijn er nog de eigenaren die zich volledig verdiepen in de wereld van honden, waarbij ze hun levensstijl aanpassen aan die van hun viervoeters. Deze diversiteit in hondeneigenaren is fascinerend en zorgt voor verschillende benaderingen van hondentraining en -zorg.

Elke hondeneigenaar heeft het wel eens meegemaakt: met een gefrustreerde stem roept iemand, “AF! Ga nu gewoon AF!” naar hun hond die maar niet op het kleedje wil liggen. De hond wil wel, maar het gebeurt niet zoals de eigenaar het graag zou zien. Dit leidt tot een vicieuze cirkel van irritatie en frustratie voor zowel de eigenaar als de hond. Het is frustrerend voor de eigenaar die zich niet gehoord voelt en verwarrend voor de hond die probeert te begrijpen wat er van hem verwacht wordt. Maar waarom gebeurt dit nu precies, en hoe kunnen we deze communicatie beter aanpakken om zo een positievere trainingservaring te creëren voor beide partijen?

Elke hondeneigenaar heeft het wel eens gezegd of gehoord: "Hij doet niets hoor." Deze zin wordt vaak uitgesproken als we ons willen verontschuldigen voor of geruststellen over het gedrag van onze hond. Bijvoorbeeld wanneer iemand wat nerveus is over je hond tijdens een wandeling. Maar hoe goedbedoeld de opmerking ook is, feitelijk gezien klopt het niet. Waarom? Omdat honden, net als mensen, nooit écht "niets" doen.